Madina (qahramonning ismi uning iltimosiga ko'ra o'zgartirildi) O'zbekistonning bir viloyatida yashaydi. Uning uyi issiq va shinam, muzlatgichda doim oziq-ovqat bor, bolalarning ust-boshi but, qorni to'q, kichik biznes esa daromad olib keladi. Ammo bunday kunlarga kelishning o'zi bo'lmagan...
Madina tabassum bilan bolaligini eslaydi: ota-onasining katta uyi, xo'jaligi bo'lgan. U barcha bolalar singari maktabga borar, onasiga uy ishlarida yordam berar, o'rtoqlari bilan o'ynardi.
Qiz 17 yoshga to'lganda, uni uzatishdi. U hatto kollejda ham o'qimadi, faqat maktabni bitirdi.
Turmushining birinchi yilida Madina qiz tug'di. Eri va oilasining ko'ngli to'lmadi, chunki o'g'illar qadrliroq. "Qaynota va qaynonam qizimga e'tibor ham berishmasdi, qo'shnilar esa doimo qachon o'g'il tug'asiz, deb so'rashardi. Atrofdagilarning bosimi bilan bir yildan so'ng yana tug'dim. Yana qiz. Erim ajrashaman deb qo'rqitar, meni haqorat qilardi, barcha do'stlari uning ustidan kulayotganini aytib meni so'kardi, emishki ular: "o'g'il tug'dirolmasang qanday erkaksan"- deyisharkan.
Bir yarim yil o'tgach, Madina uchinchi bolasini tug'adi, u ham qiz edi. Shifokorlarning ogohlantirishlariga qaramay, erning yaqinlarining bosimi tugamasdi.
«Biz kamtargina yashardik, faqat erim va uning otasi ishlardi. Doimo pul yetishmasdi. Men ham ishlashni xohlardim, lekin bolalarga qarashim kerak edi. Qaynonam nevaralari bilan o'tirishdan bosh tortardi. Keyin to'rtinchisini tug'dim, nihoyat o'g'il. Biz juda baxtiyor edik", deb eslaydi qahramonimiz.
Biroq, xursandchiligimiz uzoqqa cho'zilmadi: shifokor o'g'illari yurak xastaligi bilan tug'ilganini aytdi.
"O'sha paytda dunyo ko'zimizga qorong'i bo'ldi. Barcha meni ayblardi. Erim ichim "chirik"ligini aytardi: avvaliga o'g'il tug'olmading, endi tug'ib ham kasal o'g'il tug'ding, - deb eslaydi Madina.
Topganimiz o'g'limizning sog'lig'iga sarflanardi. Bola ikki yoshga to'lganida, ayol ishlay boshladi. Ma'lumoti bo'lmaganligi sababli, u farrosh va idish-tovoq yuvuvchi sifatida ishlab pul topishga kirishdi. Pullari umuman hech nardaga yetmasdi. Ular qarzga kirib, eri ichadigan bo'lib qoladi.
Qo'shnimiz erimga ish taklif qilishi biz uchun najot buri bo'ldi.
"Qo'shnimiz erimni qo'shni davlatga ishlashga taklif qildi. Erim u yerga borib, ishga joylashdi. Har oy bizga pul jo'natardi, yashashimiz sal bo'lsa ham yaxshilandi. Biz uni deyarli ko'rmasdik. Ba'zan u bir necha oyga uyga kelib, yana ishlashga ketardi".
O'g'illari besh yoshga to'lgach, Madinaning turmush o'rtog'i uni ham yoniga chaqiradi. Ayol bolalarni qaynonasiga qoldirib, turmush o'rtog'ining yoniga kirdi.
Madina u yer-bu yerda ishlardi. Birgalikda er-xotin tuzuk pul topardi.
Keyinchalik Madinaning turmush o'rtog'i ish bo'yicha bir boy oila bilan tanishib qoladi, ular esa ish taklif qilishdi. Katta uyda er-xotinga xona berishdi. Madinaning eri xo'jalik ishlarida yordam bersa, ayol esa uy ishlari bilan mashg'ul edi.
Madinaning so'zlariga ko'ra, ularga ish berganlar ularga juda mehribon va yaxshi munosabatda bo'lishgan, oyliklarini vaqtida to'lashardi.
Katta uyda etishmagan yagona narsa - bolalar kulgisi edi. Uyning egalari uzoq vaqt davolanishdi, ammo bola ko'risha olmadi.
Kunlardan bir kun Madinaning mazasi bo'lmadi. Avvaliga u barini charchoqqa yo'ydi. Keyin ko'ngli ayniydigan bo'ldi. Test qilib ko'rsa, homilador ekan. Ishini yo'qotishdan qo'rqib, eri va uy egalaridan bu xabarni yashirishga qaror qildi. Ammo uy egasining ayolidan yashira olmadi. "Men oilamiz qanday yomon yashashini aytib berdim: uch qizimiz borligi va o'g'limizning kasalligi-yu, topgan pulimiz davolashga ketishini aytdim. Men undan homilani oldirishda yordam berishini so'radim.
Eshitganlaridan keyin uy egasi Madinaga baqira boshladi. – Hammagayam bunday baxt nasib etmaydi, sen esa tirik jonni o'ldirmoqchisan, - dedi ayol g'azablanib.
"Bir necha kundan keyin ayol menga ... kelishuv taklif qildi. U bolani o'zida qoldiradi va evaziga menga va oilamga g'amxo'rlik qilishini taklif etdi. U mendan bu haqda erimga aytmaslikni so'radi", deydi Madina.
Uyning egasi, shuningdek, Madinani, yangi tug'ilgan chaqaloqni ularga berishga rozi bo'lsa, uni biron narsaga muhtoj bo'lmasligiga ishontirdi. Madinaning eri hech narsa bilmasligi uchun uni va xotinini boshqa uyga yuborishga so'z berdi. Va ayollar o'sha yerda bola tug'ilguncha turishlari kerak edi. Madinaning eriga uy egasi ayol homilador bo'lgani va bola tug'ilguncha toza havoda bo'lishi kerakligini tushuntirib, Madinani ayoliga qarash uchun qo'yib yuborishga ko'ndiradi. Boshqa uyda homilador Madinaga yaxshi sharoyitlar qilib, shaxsiy shifokorni yollashgan.
Madina sog'lom kuchli bola tug'di. "Xo'jayining sharqiy qiyofasiga qarab boladan hech kim shubhalanmasdi, chunki xotini oq-sariq edi, - eslaydi qahramonimiz.
Keyin Madina yana o'sha birinchi uyga qaytdi. Uning so'zlariga ko'ra, uzoq paytgacha o'ziga kelolmasdi. "Men o'zimda emasdim. Ba'zan tanlovimdan voz kechmoqchi bo'lardim. Hatto bolani o'g'irlamoqchi bo'lib, qochish rejasini ham tuzdim. Ammo men unday qila olmadim. Bolaga nima bera olamiz?" deb shashtimdan qaytardim.
Hech qancha vaqt o'tmasdan Madina va uning turmush o'rtog'i vataniga qaytishdi.
Uy egalari ularni aldamadi – yaxshigina haq to'lashdi. Bu pulga uylarini ta'mirlashdi va kichik biznes ham ochishdi. Er-xotin u uyga boshqa borishmadi.
Ayol bol'gan voqeani hech kimga aytmadi. Uzoq payt u o'zi uchun sog'lom bola tug'olmay, birovlarga tug'ib berganidan hafa bo'lib ketardi. Madinaga tasalli beradigan yagona narsa - endi uning bolalari hech narsa muhtoj emas edi. Barcha qarzlaridan qutulishdi, qizlarga sep yig'ib qo'yishdi, o'g'illari kerak paytda davolanadi.
"Agar birov erishganlarimizga yetishish qanchalik qiyin bo'lganini bilsa edi. Onalik instinkti g'ayritabiiy bir nima deyishadi, lekin uni ham sotib olishingiz mumkin ekan. Albatta, u yaxshi hayotdan sotilmaydi".